Að misþyrma bókum: Ég viðurkenni fúslega að ég les sjaldan Lesbókina, en ligg nú og glugga í hana, og rekst á stórmerkilega grein um þýðingar á verkum H.C. Andersen. Það er full ástæða fyrir alla sem lesa bækur, hvort sem þeir telja sig bókmenntasinnaða eða bara orðafíkla, að lesa þá grein. Í stuttu máli fjallar greinin um Andersen og sérstaklega vikið að því hvort umrita þurfi þau gömlu ævintýr til að nútímabörn missi ekki af töfrum hans. Þar er sagt frá danskri umritun Villy Sörensen sem dæmið sem tekið er bendir til að sé varkár og góð umritun. Síðan er farið yfir íslenskar þýðingar i gegnum tíðina og sama textadæmi tekið og í dönsku útgáfunum. Skemmst er frá því að segja að þýðing Sigrúnar Árnadóttur sem gefin var út af Vöku Helgafelli 1998 og 2000 er byggð á erlendum umritun sem engar ýkjur eru í mínum huga að eru hryðjuverk. Textinn er jafn langur og samanlagður sami texti hinna þriggja þýðingardæmanna, flatneskjulegur og málalengingar gríðarlegar.
Sjálfur las ég ævintýrin í þýðingu Steingríms Thorsteinssonar og hafði mikla skemmtun af, enda forn í lund frá barnæsku og átti ekki í erfiðleikum með að málfarið þó ekki væri það alveg eins og bla bla barnabækur nútímans.
Lesið greinina, ekki kaupa ævintýrin í þessarri útgáfu Vöku Helgafells (Eddu??)